W historycznych murach Collegium Novum, 20 lutego 2025 roku, odbyło się wyjątkowe spotkanie poświęcone 50-leciu psychiatrii środowiskowej w Krakowie.
Była to nie tylko podróż przez pół wieku przemian w podejściu do zdrowia psychicznego, ale przede wszystkim głęboka refleksja nad tym, czym jest psychiatria środowiskowa i jaką rolę odgrywa w służbie społeczeństwu.
Słowo wstępne wygłosił prof. dr hab. Piotr Laidler, prezes Stowarzyszenia Absolwentów UJ, podkreślając znaczenie nauki i etosu pracy lekarza w służbie drugiemu człowiekowi.
Następnie prof. Andrzej Cechnicki zabrał nas w podróż przez historię krakowskiej psychiatrii środowiskowej, której fundamenty kładł w Krakowie prof. Antoni Kępiński.
To właśnie Kępiński, z jego humanistycznym podejściem do pacjenta, wyznaczył kierunek myślenia o psychiatrii jako o dialogu – nie tylko pomiędzy lekarzem a pacjentem, ale pomiędzy człowiekiem a światem, w którym przyszło mu żyć.
Jednym z ważnych momentów spotkania było wystąpienie Agnieszki Gazdy-Grzesiak, psycholożki i asystentki zdrowienia z Krakowskiej Akademii Zdrowienia i Kliniki Psychiatrii Szpitala Uniwersyteckiego, która przybliżyła uczestnikom współczesny system opieki środowiskowej w naszym systemie. Opowiedziała o roli asystenta zdrowienia i nterdyscyplinarnych zespołach wsparcia i znaczeniu kompleksowej pomocy blisko pacjenta. Jej wystąpienie unaoczniło, że psychiatria środowiskowa to dziś nie tylko idea, ale realna sieć wsparcia, która zmienia życie tysięcy osób i stanowi przyszłość nowoczesnej opieki psychiatrycznej.
Spotkanie zakończyła filmowa refleksja z Jubileuszu „U Pana Cogito”, która przeniosła nas w przestrzeń wspomnień. W 15-minutowym materiale mogliśmy zobaczyć ludzi, którzy przez lata tworzyli psychiatrię środowiskową i ich przyjaciół w Krakowie – ludzi pełnych pasji, oddanych idei leczenia poprzez relację i wspólnotę.
To wydarzenie było nie tylko akademickim wykładem, ale przede wszystkim przypomnieniem o wartościach, które powinny przyświecać każdemu systemowi opieki zdrowotnej – szacunku, zrozumieniu i współodczuwaniu. Bo psychiatria środowiskowa to teraźniejszość i przyszłość, w której każdy głos – zarówno lekarza, jak i pacjenta – ma znaczenie.
